postscript

"tama na yung minsan ay naging tayo..."

muntikan akong maiyak sa jeep kanina nang makita kong ginuguhit ng isang dalaga sa kanyang cellphone ang mga katagang ito.

sa lahat ba naman ng araw, ngayon pa ako makakasilip ng text message na bagay na bagay para sayo.

isang taon, apat na buwan, at 15 araw. hindi ko inaasahang ganito ang ating kahihinatnan. nabulag mo nga ako sa iyong mga pangako. at ang nakadagdag pa ay kaibigan ko pa ang susulot sayo.

hindi ko alam kung tatawa ba ako ng malakas o iiyak nang makumpirma ang mga pinaggagawa mo. tumungga na lamang ako ng alak at pilit na lumimot sa gitna nga delubyo.

paalam.

why do i...

the soft sound of your breathing as you sleep between my sheets

your cat-like indifference as i trace with my fingers the valleys and peaks of your embrace

that unguarded honesty that you fumble with when you try to hide those little white lies i see

and those eyes, those eyes that lighten up and reveal the man i love when you smile


these are the reasons why....


and yes, also the way you deftly handled it when my cousin caught you half naked, sprawled on the sofa one sunday afternoon and realized na nagdadala ako ng lalaki sa bahay.

i'm free. =)

annivs

mag iisang taon na pala tayo. mag iisang taon na akong nalulunod sa yo. parang kelan lang...pero umabot din. sa wakas, nakayapak na muli sa lupa.

kapag naiisip kita minsan, may pakiramdam pa rin ako na, hanggang ngayon, hindi pa rin kita kilala.

siguro nga mas mabuti yun. para di magkasawaan. siguro napansin mo na ring madali akong magsawa.

gusto ko sanang yakapin ka ng husto. gusto kong punuin ng mga tala ang kawalan, gaya ng iyong nasabi.

if only you would let me.

bliss

neptune's in his depths
to let go and dream awake
a drowning so sweet

movie line

"do you know why billy left lola? because the woman he married was no longer the man he fell in love with."---lola und bilidikid.

changi

have a happy life.

nabigla ako nang sabihin niya ang mga salitang ito ng nakayuko at may konting poot sa kanyang boses.

i’ve written in these pages that the men of my dreams usually show up in my narrative when a chapter is about to close. pero kaiba siya. dumating siya 15 minutes before take off.

i was having my feet massaged by this machine sa changi aiport nang una ko siyang masilayan. something about those mesmerizing eyes of his caught my attention while he was walking down the hallway.

puti siya. may hitsura. and for a few seconds, our eyes met and would not let go.

pero kailangan kong bumitaw dahil kasama ko ang mga straight na kaopisina na nagpapamasahe rin. five minutes later, bumalik si wafu. umalis na ang aking kaupisina at pamasok na sa departure area.

napatigil siya malapit duon sa massage machine na aking kinauupuan at nagtagpo ulit ang aming paningin. bata pa siya. mga early 20s siguro.

lumapit siya at umupo sa aking tabi sabay labas ng tsokolate at nagsabing: “want some?”

hindi talaga ako magaling sa introductions.

“oh. no, thanks,” sabi ko sabay ngiti. Uuuuggggghhhhh.

“how do you turn this on?”

ako naman pinakita sa kanya at pinindot ang mga dapat pindutin.

pranses pala siya at nag-aaral sa singapore. papunta siya ng beijing para magbakasyon. connecting flight through manila…konting kwento-kwento pa…

“isn’t it cold now in beijing?” tanong ko.

“yeah, but that’s ok…i hope they also have these machines in manila,” sabi niya.

“i don’t think so,” sabi ko sabay tingin sa mga kasama kong nag aayos na ng gamit sa loob ng departure area para pumask na sa eroplano.

“there’s still much time…,” sabi niya.

pero tumigil na ang makina sa aking mga paa at kaunti na rin ang nakapila sa xray at metal detectors papasok ng departure area. sa loob, naghihintay na rin ang iba kong kasama.

“i have to go,” sabi ko sabay ngiti, tayo at dampot sa aking carry-on bag.

at duon nabanggit niya ang mga salitang: “have a happy life.”

napalingon ako sa kanya dahil may poot akong naalinigan sa kanyang boses. at sabihan ka ba nman ng ganun. pero pagtingin ko ay nakayuko na siya. dumeresto ako sa pila papasok sa departure area.

later on, pumasok din siya at nakita kong may naghihintay din sa kanya sa loob. blondie na pechay.

hindi na muli nagtagpo an aming mga tingin.

love ko 'to!

sa jakarta, ang mcdo laging nakaBUKA 24/7. napansin to ng kasama ko sa opisina. obviously, birds of the same feather, have their laugh trip together. =D

hagikhikan kami ng hagikhikan sa sasakyan lalo na nang mapansin pa ang salitang "jam" (na ang ibig sabihin yata sa bahasa ay oras). "hmmmm," sabi ni officemate, "may nakabuka na nga, nagjam pa! sounds familiar!"

obviously, we're green minded. =D